Ο Σωτήρης Χτούρης είναι κοινωνιολόγος ερευνητής, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Διευθυντής του εργαστηρίου Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ψηφιακής Τεκμηρίωσης και επιστημονικός υπεύθυνος σε ερευνητικά προγράμματα που αναφέρονται στον Πολιτισμό και την Τεχνολογία, την Κοινωνιολογία των πόλεων και την Κοινωνιολογία των Δικτύων.
Τα πιο σημαντικά του έργα είναι: "Ορθολογικά συμβολικά δίκτυα", Νήσος, Αθήνα 2004· "Μουσικά σταυροδρόμια στο Αιγαίο", (επιμ.), Εξάντας, Αθήνα 2000· "Μεταβιομηχανική κοινωνία και η κοινωνία της πληροφορίας", Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997· "Von der Wildnis zun Urbanem Raum, Zur Logik Peripherer Vestadterung am Beispiel Athen", Campus, Frankfurt, N.Y. 1993.

Ο Αλέξανδρος Α. Χρύσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Διδάσκει Ιστορία των Ιδεών και Φιλοσοφία της Ιστορίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται τα βιβλία "Ιδεολογία και Κριτική: Λόγος και αντίλογος στη μαρξιστική θεωρία της ιδεολογίας και Φιλοσοφία και Χειραφέτηση" - "Το ζήτημα των διανοουμένων από τον Marx ως την Οκτωβριανή Επανάσταση". Έχει επίσης δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με έμφαση στη θεωρία του μαρξισμού.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Άρης Χατζηστεφάνου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2001 εργάζεται για την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, αρχικά στο Λονδίνο και στη συνέχεια ως ανταποκριτής στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού "Πρίσμα" της "Ημερησίας" και έχει εργαστεί στο Ρ/Σ "Σκάι" την εφημερίδα "Καθημερινή", την κυπριακή εφημερίδα "Πολίτης" και το περιοδικό "Μετρό". Αρθρογραφεί στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Πριν". Ως φωτογράφος και δημοσιογράφος έχει πραγματοποιήσει αποστολές στη Λατινική Αμερική και στις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης. Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε αρκετά ελληνικά περιοδικά και σε έντυπα του εξωτερικού.

Ο Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 και σπούδασε ιστορία στην Ecole de Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) στο Παρίσι. Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Πειραιάς 1835-1870· εισαγωγή στην ιστορία του ελληνικού Μάντσεστερ" (Καστανιώτης, 1984· 1999), (μαζί με τον Κ. Κωστή), "Οι τράπεζες στην Ελλάδα, 1898-1928" (εκδ. ΕΕΤ, 1989), "Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα: τέλη 19ου-αρχές 20ού αιώνα" (Καστανιώτης, 1999), "Ένας αιώνας Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο" (εκδ. ΤΤ, 2001), "Η ομάδα και η πόλη: ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς του Μεσοπολέμου μέσα από ιστορικά τεκμήρια" (Πολύτροπον, 2008), κ.ά. Απά το 1994 επιμελείται την έκδοση των "Απάντων" του Δημοσθένη Βουτυρά (εκδόσεις Δελφίνι/ Στάχυ). Εργάζεται στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Β. Τσίχλης είναι δικηγόρος με μεταπτυχιακές σπουδές στου University College London και στη London School of Economics ενώ νομικές μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε αμερικανικές επιστημονικές επιθεωρήσεις.
Έχει ασχοληθεί με τη συγκριτική ιστορία του αρχαίου ελληνικού δικαίου. 
Γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στον Πειραιά.

Η Ευσταθία Τσιγκάνου γεννήθηκε το 1960 στον Πειραιά. Είναι γιατρός ενδοκρινολόγος. Πέραν της ιατρικής ασχολείται με την ποίηση και με μεταφράσεις. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή "4+1 Εποχές" περιέλαβε 34 ποιήματα από ένα εσωτερικό ταξίδι που ξεκίνησε πριν εννιά περίπου χρόνια και συνεχίζεται ακόμα.

Η Χρυσόθεμις Σταματοπούλου - Βασιλάκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι φιλόλογος-θεατρολόγος, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια (2005) του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Απόφοιτος της Ελληνο-Γαλλικής Σχολής Καλογραιών Saint-Joseph (1970), είναι πτυχιούχος της Γαλλικής και της Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας του Τ.Ε.Ι. Αθηνών, στο οποίο διετέλεσε καθηγήτρια (1987-1995). Το 1991 ορκίστηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα: "Το ελληνικό θέατρο στην Κωνσταντινούπολη το 19ο αιώνα". Έχει εκδώσει και επιμεληθεί εννέα (9) αυτοτελή βιβλία, ενώ πενήντα (50) επιστημονικές εργασίες της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, επετηρίδες και περιοδικά. Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις της σε επιστημονικά συνέδρια, ελληνικά και διεθνή και έχει δώσει διαλέξεις που έχουν οργανωθεί από διάφορους φορείς. Έχει επίσης αναλάβει και ολοκληρώσει, ως επικεφαλής, ερευνητικά προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνεργάζεται με το Υπουργείο Παιδείας ως μέλος διαφόρων επιτροπών.

Τραγουδοποιός. Ερμηνευτής των δικών του στιχηρών ιδιομελών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (2.12.1944). Εγκατέλειψε (1963) τις νομικές του σπουδές χάριν της Τέχνης. Ολιγογράφος. Εξέδωσε 15 κύκλους τραγουδιών σε δίσκους βινυλλίου και ακτίνας. Κυκλοφορούν και στο εξωτερικό, παντού όπου υπάρχει Ελληνισμός. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη χούντα τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967. Ταξίδεψε πολύ, και συνεχίζει, στην Ελλάδα, σ' όλα τα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, τη Βόρεια Ευρώπη, τον Καναδά και τις ΗΠΑ.
Έγραψε μουσική για τα θέατρα της Αθήνας και για την Επίδαυρο. Και για τον Κινηματογράφο. (Βραβείο μουσικής για το "Happy Day". Αρνήθηκε να το παραλάβει). Παρουσίασε στη δισκογραφία, ως μουσικός παραγωγός, νεότερους και πρωοεμφανιζόμενους συναδέλφους του. Εξέδωσε 4 βιβλία με στίχους, παρτιτούρες και κείμενά του (Ίκαρος 1976, Ιθάκη 1981, 1982, 1984). Είχε κατά καιρούς δικές του σειρές εκπομπών, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο. Οικογενειακή κατάσταση: έγγαμος (με την Άσπα) από το 1967. Τέκνα: Κορνήλιος (1968) και Ρωμανός (1972).

Ο Χάρης Ρώμας έχει παίξει μεγάλη γκάμα ρόλων στο θέατρο, από τραγωδία και κωμωδία στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μέχρι σύγχρονο νεοελληνικό ρεπερτόριο. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Έζησε στην Αθήνα. Σχολείο πήγε στον "Μοραΐτη". Τελείωσε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ παράλληλα με τη σχολή της Ιατρικής έκανε σχολή θεάτρου στη δραματική σχολή "Πέλλου Κατσέλη". Μαθητής της σχολής ακόμα, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην "Πορνογραφία" του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι και κορυφαίο του χορού στον "Αίαντα" του Σοφοκλή με το Εθνικό Θέατρο. Έκτοτε παίζει συνεχώς στο θέατρο, κυρίως κωμικούς ρόλους, αλλά "σταθμούς" θεωρεί τους δύο δραματικούς ρόλους που έπαιξε στην 20χρονη καριέρα του: τον Michael στο "Παιχνίδι αγοριών" του Mort Croley (για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας) και τον Jant στη "Γαμήλια δεξίωση". Ακόμα τον Cher Andrea στη "Δωδέκατη νύχτα" του Σαίξπηρ και στο "Αρσενικό και παλιά Δαντέλα". Έχει γράψει το σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας "Ροζ ολοταχώς" του Δημήτρη Γιανουτζάκη. Έπαιξε στην ταινία "Γλυκεία συμμορία" του Νικολαϊδη και έγραψε μαζί με την Άννα Χατζησοφιά το σενάριο της ταινίας "Γυναίκες δηλητήριο" του Νίκου Ζερβού.
Έχει γίνει αγαπητός στο πανελλήνιο από τις τηλεοπτικές σειρές του, ενώ δίδαξε και νεότερους ηθοποιούς σε σχολές υποκριτικής. Έχει βραβευτεί ως ηθοποιός, σεναριογράφος και στιχουργός. Οι μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες του είναι οι "Μεν και οι Δεν", "Ο κακός Βεζίρης", "Κωνσταντίνου και Ελένης", το "Λίφτινγκ" και το "Καφέ της Χαράς". Έχει σκηνοθετήσει μαζί με την Κέλλυ Σταμουλάκη τα έργα της για παιδιά "Ως την άκρη του ονείρου" και "Το Μυστικό της Θαλασσοχώρας", θέατρο Περοκέ. Επίσης διασκεύασαν μαζί τη "Δωδέκατη Νύχτα", θέατρο Αμιράλ.
Έχουν εκδοθεί τα θεατρικά του έργα: "Οι ράγες πίσω μου", "Γηραιά ηθοποιός χάνει τον έλεγχο", "Sex revolution", "Ο άνθρωπος που θα έσωζε τον κόσμο" και το παιδικό "Το παιδί που μίλαγε με τα φρούτα". έχει παίξει μεγάλη γκάμα ρόλων στο θέατρο, από τραγωδία και κωμωδία στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μέχρι σύγχρονο νεοελληνικό ρεπερτόριο. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Έζησε στην Αθήνα. Σχολείο πήγε στον "Μοραΐτη". Τελείωσε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ παράλληλα με τη σχολή της Ιατρικής έκανε σχολή θεάτρου στη δραματική σχολή "Πέλλου Κατσέλη". Μαθητής της σχολής ακόμα, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην "Πορνογραφία" του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι και κορυφαίο του χορού στον "Αίαντα" του Σοφοκλή με το Εθνικό Θέατρο. Έκτοτε παίζει συνεχώς στο θέατρο, κυρίως κωμικούς ρόλους, αλλά "σταθμούς" θεωρεί τους δύο δραματικούς ρόλους που έπαιξε στην 20χρονη καριέρα του: τον Michael στο "Παιχνίδι αγοριών" του Mort Croley (για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας) και τον Jant στη "Γαμήλια δεξίωση". Ακόμα τον Cher Andrea στη "Δωδέκατη νύχτα" του Σαίξπηρ και στο "Αρσενικό και παλιά Δαντέλα". Έχει γράψει το σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας "Ροζ ολοταχώς" του Δημήτρη Γιανουτζάκη. Έπαιξε στην ταινία "Γλυκεία συμμορία" του Νικολαϊδη και έγραψε μαζί με την Άννα Χατζησοφιά το σενάριο της ταινίας "Γυναίκες δηλητήριο" του Νίκου Ζερβού.
Έχει γίνει αγαπητός στο πανελλήνιο από τις τηλεοπτικές σειρές του, ενώ δίδαξε και νεότερους ηθοποιούς σε σχολές υποκριτικής. Έχει βραβευτεί ως ηθοποιός, σεναριογράφος και στιχουργός. Οι μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες του είναι οι "Μεν και οι Δεν", "Ο κακός Βεζίρης", "Κωνσταντίνου και Ελένης", το "Λίφτινγκ" και το "Καφέ της Χαράς". Έχει σκηνοθετήσει μαζί με την Κέλλυ Σταμουλάκη τα έργα της για παιδιά "Ως την άκρη του ονείρου" και "Το Μυστικό της Θαλασσοχώρας", θέατρο Περοκέ. Επίσης διασκεύασαν μαζί τη "Δωδέκατη Νύχτα", θέατρο Αμιράλ.
Έχουν εκδοθεί τα θεατρικά του έργα: "Οι ράγες πίσω μου", "Γηραιά ηθοποιός χάνει τον έλεγχο", "Sex revolution", "Ο άνθρωπος που θα έσωζε τον κόσμο" και το παιδικό "Το παιδί που μίλαγε με τα φρούτα".

Η Λουκία Ρικάκη (1961-2011) γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία Τέχνης, κινηματογράφο, γραφικές τέχνες και φωτογραφία στο Dartington College of Arts στη Βρετανία. Μια από "τις πιο δημιουργικές φωνές του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου", έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στις 28 Δεκεμβρίου του 2011, στα 50 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της πέντε μεγάλους μήκους ταινίες ("Ταξίδι στην Αυστραλία", 1990, "Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις", 1994, "Συμφωνία χαρακτήρων", 1999, "Νύχτες κωμωδίας", 2001, "Κράτησέ με", 2007), ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού μήκους, θεατρικές σκηνοθεσίες και παραστάσεις stand up comedy.

Ο Κωνσταντίνος Ράντης (γεν. 1963) είναι Dr. Phill. του Πανεπιστημίου Albert-Ludwig-Universitat Freiburg im Br. Σπούδασε φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και παιδαγωγική στην Αθήνα και στο Freiburg im Br. Δίδαξε φιλοσοφία στην Padagogische Hochschute Freiburg im Br., κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και κριτική θεωρία στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Ο Κώστας Πυξαράς γεννήθηκε στην Καβάλα το 1986. Έχει σπουδάσει γραφιστική, και τον κόσμο, ταξιδεύοντας όσο μπορεί περισσότερο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η συλλογή ποιημάτων "Κρασί, έρωτας & χιλιόμετρα" είναι η πρώτη που εκδίδει. 

Η Άννα Πουλιάση γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Έζησε στην Αθήνα τα εφηβικά της χρόνια. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Αθηνών και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών συμμετέχοντας παράλληλα ενεργά στο τότε φοιτητικό κίνημα. Το 1968 αναγκάστηκε λόγω της δικτατορίας να φύγει από την Ελλάδα στο Λονδίνο. Αναζητώντας δουλειά και έχοντας άμεση οικονομική ανάγκη απευθύνθηκε στην εκεί Πρεσβεία της Λιβύης όπου και της προσφέρθηκε εργασία στο Κρατικό Νοσοκομείο της Βεγγάζης, στην παιδιατρική κλινική του οποίου και εργάστηκε μέχρι την επικράτηση του Καντάφι το 1969. τότε λόγω της έκρυθμης κατάστασης υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Εγκαταστάθηκε στην Ελβετία και ειδικεύτηκε στην παιδιατρική στο παιδιατρικό νοσοκομείο της Λουκέρνης και στην Πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική της Βασιλείας. Με την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε το 1974 στην Αθήνα και εργάστηκε στο ΙΚΑ μέχρι τη δημιουργία του ΕΣΥ στο οποίο εντάχθηκε το 1986 ασκώντας παιδιατρική σε επαρχιακά νοσοκομεία. Από το 1987 μέχρι τη συνταξιοδότηση της το 2006 ήταν διευθύντρια σε επαρχιακό νοσοκομείο του ΕΣΥ. Είναι μητέρα δύο κοριτσιών και γιαγιά δύο εγγονών. Το "Δρασκελιές στο φως" είναι το πρώτο της βιβλίο.

Η Μαριάννα Πλιάκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Σπούδασε Ιστορία και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία στο ΑΠΘ και τώρα συνεχίζει σπουδάζοντας Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Τα τελευταία επτά χρόνια ζει στο νησί του Guesnsey.
Ποιήματά της βρίσκονται σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και ιστολόγια, στα ελληνικά και τα αγγλικά, ενώ κάποια έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά στο Guernsey και τη Μεγάλη Βρετανία. Το βιβλίο "Σιωπή" είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Ο Γιώργος Πλειός διδάσκει στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα διευθύνει το Εργαστήριο Κοινωνικής Έρευνας στα ΜΜΕ. Κατά το παρελθόν δίδαξε στα Πανεπιστήμια Κρήτης και Ιωαννίνων. Έχει συγγράψει τις εξής μελέτες: "Τα "εθνικά θέματα" στη δίνη των ΜΜΕ" (Σιδέρης, 2011· με τον Χ. Φραγκονικολόπουλο), "Πολιτισμός της εικόνας και εκπαίδευση" (Πολύτροπον, 2005), "Ο λόγος της εικόνας: Ιδεολογία και πολιτική" (Παπαζήσης, 2001), "Κινούμενη εικόνα και καλλιτεχνική επικοινωνία" (Δελφίνι, 1993). Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 40 επιστημονικές εργασίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με κυριότερες, κατά τα τελευταία 5 χρόνια, τις εξής: "Η ενημέρωση στην blogόσφαιρα: Νέο μέσο - παλιές λογικές;", "Fame and symbolic value in celebrity activism and diplomacy", "Publicity and private life within the Greek blogosphere" (με άλλους), "En Blogs: Από το διαδίκτυο στην blogόσφαιρα", "Ο πολιτισμός των ειδήσεων", "News and views about Europe in Greece", "Election news coverage in Greece: Between two logics" (με τον Ν. Δεμερτζή), "Η προβολή των πολιτικών θεσμών από τις τηλεοπτικές ειδήσεις" (με τον Σ. Παπαθανασόπουλο), "Περιεχόμενο και ποιότητα της τηλεοπτικής ενημέρωσης" κ.ά. Επίσης έχει παρουσιάσει περισσότερες από 40 επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά συνέδρια, ενώ έχει πραγματοποιήσει ως επιστημονικός υπεύθυνος περισσότερες από 20 έρευνες για τα ΜΜΕ. Απόψεις του φιλοξενούνται τακτικά σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα εντοπίζονται στον ευρύτερο χώρο της κοινωνιολογίας των ΜΜΕ και, ειδικότερα, των εικονιστικών μέσων, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται ερευνητικά και συγγραφικά με τις ειδήσεις.

Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 27 Δεκεμβρίου 1952, όπου μεγάλωσε και τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Από το 1970 που πέρασε στην Ιατρική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, έμενε κυρίως στη Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να διατηρεί επαφή με την γενέθλια πόλη του. Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Φυλακίσθηκε όταν γίνανε οι συλλήψεις της αντι-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ τον Φεβρουάριο του 1974 και αποφυλακίσθηκε με την πτώση της χούντας. Στη συνέχεια, για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική μέσα από τις γραμμές της Αριστεράς. Σήμερα είναι γιατρός παθολόγος στο ΕΣΥ. Έχει δύο παιδιά από δύο γάμους, τη Μελίνα και τον Κωνσταντίνο.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Απόφοιτος της κοινωνιολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Κοινωνικών Eπιστημών του Στρασβούργου. Διδάκτορας του ίδιου Πανεπιστημίου. Απόφοιτος του Ινστιτούτου Πολεμολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου. Υπήρξε ερευνητής του Κέντρου Ερευνών για την παρέκκλιση και την εγκληματικότητα του Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών επιστημών της Μπεζανσόν (1987-1988), ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και του Ελληνικού Κέντρου Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογίας της Ecole des Hautes Etudes του Παρισιού και του College de France, υπό τη διεύθυνση του Pierre Bourdieu, του Κέντρου Ερευνών στις Κοινωνικές Επιστήμες του Πανεπιστημίου των Κοινωνικών Επιστημών του Στρασβούργου και του Κέντρου Κοινωνιολογίας του Δικαίου και της Δικαιοσύνης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, στο πλαίσιο των οποίων συμμετείχε σε διεθνή ερευνητικά προγράμματα και συνέδρια. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλος του ευρωπαϊκού Δικτύου: "Ή αστική εγκληματικότητα και η θεσμική της διαχείριση", γενικός διευθυντής του Κέντρου Ερευνών για τα Θέματα Ισότητας, και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Επιστημονικού Ομίλου "Λόγοι Δράσης". Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα συγκεντρώνονται στην κοινωνιολογία της παρέκκλισης, την κοινωνιολογία της εκπαίδευσης και της κουλτούρας και την κοινωνιολογία της γνώσης. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "Actes de la Recherche en Sciences Sociales", "Regards Sociologiques" του Πανεπιστημίου Κοινωνικών Επιστημών του Στρασβούργου και της Ευρωπαϊκής Επιθεώρησης του Βιβλίου ("Liber"). Διευθύνει τις σειρές "Λόγοι Δράσης" και "Μεταστροφές" των εκδόσεων Πατάκη, έχει μεταφράσει και έχει επιμεληθεί την έκδοση βιβλίων από τα γαλλικά.

Η Ντιάνα Νασιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια καλλιτεχνικών μαθημάτων στη δημόσια εκπαίδευση. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.
Εικονογραφεί η ίδια τα βιβλία της χαρίζοντας έτσι το εξαιρετικό ταλέντο της στη ζωγραφική στους νεαρούς και όχι μόνο αναγνώστες της.
"Ταξιδεύει" ζωγραφίζοντας και ονειρεύεται γράφοντας.

Η Φωτεινή Ναούμ γεννήθηκε στην Κομοτηνή τον Απρίλιο του 1978, όπου ζει και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας τα τελευταία χρόνια. Η σχέση της με τη γραφή υπήρξε πάντα καθοριστική στη ζωή της. Είναι ο τρόπος της να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της και να αντιμετωπίζει τη ζωή πιο αισιόδοξα.

H Αναστασία Δ. Μπαξεβάνη γεννήθηκε στη Δραπετσώνα από γονείς με καταγωγή από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Μεγάλωσε στον Πειραιά και τη δεκαετία του ΄80 απασχολήθηκε ως γραμματέας σε ναυτιλιακά γραφεία. Η αγάπη της όμως για τη διδασκαλία την οδήγησε στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθήνας όπου σπούδασε τη γερμανική γλώσσα. Δίδαξε από το 1990 έως το 2010.
Συμμετείχε ενεργά σε λέσχες ανάγνωσης του ΕΚΕΒΙ παρουσιάζοντας το έργο ελλήνων και ξένων ποιητών. Από το 2006 επιμελείται και διοργανώνει μουσικές - ποιητικές βραδιές.
Είναι ιδρυτικό μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Μεταίχμιο. Η πρώτη της αστυνομική νουβέλα Κάποιο λάκκο έχει η Φάβα συμπεριλήφθηκε στον συλλογικό τόμο "Το τελευταίο ταξίδι - Έντεκα νουάρ ιστορίες, 2009", (Μεταίχμιο).
Είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας).
Την εμπνέoυν ο πολιτισμός, οι άνεμοι και τα πανέμορφα χωριά της Τήνου, την οποία επισκέπτεται συχνά.

Ο Δημήτρης Μαρκής γεννήθηκε στη Λέσβο το 1936 και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και σπούδασε. Είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Έχει διατελέσει καθηγητής του Πανεπιστημίου Φραγκφούρτης, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου του Tubingen. Είναι μαθητής του Αντόρνο και συγκαταλέγεται στους εκπροσώπους της κριτικής θεωρίας, γνωστής και ως Σχολής της Φραγκφούρτης. Έχει παρουσιάσει αξιόλογο έργο, εστιασμένο στα πεδία της Μεταφιλοσοφίας, της Φιλοσοφίας της Γνώσης και της Πολιτικής Φιλοσοφίας.

Η Λίλα Μαράκα είναι θεατρολόγος και φιλόλογος, καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου Γερμανική Φιλολογία και Θεατρολογία, όπου απέκτησε τον διδακτορικό τίτλο με διατριβή πάνω σε ένα θέμα Δραματουργίας του επαγγελματικού γερμανικού θεάτρου του 17ου αιώνα (Μπαρόκ). Διετέλεσε καθηγήτρια στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε νεότερη γερμανική Λογοτεχνία, και τώρα διδάσκει Ιστορία και Δραματολογία του ευρωπαϊκού θεάτρου των νεότερων χρόνων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από τη γερμανόφωνη και την ελληνική δραματολογία κυρίως του 20ού αιώνα, συγκριτικά ζητήματα αυτών των δύο περιοχών, την υποδοχή και πρόσληψη της γερμανικής δραματουργίας στον ελληνικό χώρο κλπ.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, δοκίμια και μελέτες πάνω σε διάφορα θέματα γερμανικής λοτοτεχνίας αλλά και ευρωπαϊκού και ελληνικού δράματος και θεάτρου, καθώς και τα βιβλία: "Κάφκα, Μπύχνερ, Βάις. Δοκίμια" (Αθήνα: Διογένης, 1977), "Εντέν Χόρβατ" (Αθήνα: Διογένης, 1983), "Μαξ Φρις. Τα θεατρικά" (Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 1987) και "Η αθηναϊκή επιθεώρηση" (Αθήνα: Ερμής, 1977 - σε συνεργασία με τον Θ. Χατζηπανταζή), "Ελληνική Θεατρική Επιθεώρηση 1894-1926. Τέσσερα κείμενα", Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2000), "Θέατρο και δράμα. Μελετήματα για τη γερμανόφωνη δραματολογία", Αθήνα: Πολύτροπον, 2005.

Ο Γιώργος Ι. Μανιάτης διδάσκει πολιτική και ηθική θεωρία στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ερευνητική και συγγραφική του δραστηριότητα αφορά στην Πολιτική και Ηθική Φιλοσοφία, την Αισθητική και την Ιστορία των Ιδεών. Μεταξύ άλλων έχει γράψει τα βιβλία: "Πολιτική και ηθική" και "Το προσωπείο και το πρόσωπο, ο Ρουσώ και η αναζήτηση της αυθεντικής επικοινωνίας".

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Αλέξης Καπόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα και είναι αρχιτέκτονας-πολεοδόμος. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε. Μ. Πολυτεχνείο με δασκάλους τους: Ιωάν. Δεσποτόπουλο, Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Μιχελή, Τ. Μάρθα, Αντ. Σώχο, Ν. Εγγονόπουλο, Κ. Μπίρη, Αντ. Κριεζή, Άγγ. Προκοπίου.
Εργάστηκε σαν αρχιτέκτονας στα γραφεία των Τ. Χ. Ζενέτου, Αρ. Προβελέγγιου, Ιωάν. Λιάπη, Α. Chenut W. Smith και Fr. Basil.
Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία στην Πολεοδομία, στην Εθνολογία-Πολιτισμική Ανθρωπολογία και στην Αναστήλωση Παλαιών και Νεότερων Μνημείων και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα πειραματικού κινηματογράφου και σκηνοθεσίας. Είχε για δασκάλους τους: Η. Lefebvre, J. Rouch, Μ. Κούντερα, J. Espagne, Hel. Puiseux, Γ, Σεβαστίκογλου κ.ά.
Έλαβε μέρος και βραβεύτηκε σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στη Γαλλία.
Μόνιμος συνεργάτης του ΥΠΕΧΩΔΕ στη Δ/ση παραδοσιακών οικισμών και συνεργάτης της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης, εργαζόμενος παράλληλα και σαν ελεύθερος επαγγελματίας.
Συνεργάτης-μέλος της ομάδας για την διάσωση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς (C.A.U.E. 93) της Prefecture Seine St Denis στο Παρίσι (Bobigny), και της ομάδας πειραματικού κινηματογράφου Djiga Vertof. Δίδαξε Αρχιτεκτονική Σύνθεση σαν Υπ. Διδακτ. στο ΕΜΠ και διδάσκει Αρχιτ. Σύνθ. Εσωτ. Χώρων στον ΑΚΤΟ.
Έχει εκπονήσει σειρά αρχιτεκτονικών μελετών μεταξύ των οποίων: Μελέτη Αποκατάστασης Παραδοσιακών Κτηρίων της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα, Μελέτη Ανάπλασης της περιοχής Θησείου, Προμελέτη Λιμένος Ρεθύμνου στην Κρήτη, Μελέτη Αποκατάστασης Παραδοσιακών Κτηρίων της οδού Σταδίου στην Αθήνα, Μελέτη Κυκλοφοριακού της Αθήνας (W. Smith), Μελέτη Περιφερειακής Ανάπτυξης Κράτους (Fr. Basil), Μελέτη Δημιουργίας "νησίδων ηρεμίας" στις κορεσμένες περιοχές αστικού ιστού της Αθήνας (ΥΠΕΧΩΔΕ), Μελέτες κατoικών, βιομηχανιών και κτηρίων γραφείων στην Αθήνα κ.λ.π.

Η Βασιλική Καντζάρα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια κωμόπολη κοντά στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (Αθήνα) και κοινωνιολογία σε μεταπτυχιακό επίπεδο μάστερς στο London School of Economics and Political Science (Λονδίνο). Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης και πτυχιούχος εκπαιδευτικός κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ (Ολλανδία). Δίδαξε στα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, όπως και σε Ολλανδικό λύκειο.
Από το ακαδημαϊκό έτος 2002-03 διδάσκει το μάθημα της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, όπου σήμερα ως μέλος του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού διδάσκει επίσης Κοινωνικές Ανισότητες και Θέματα της Κοινωνιολογίας της Γνώσης.
Έχει συγγράψει πάνω σε θέματα κοινωνιολογίας, αλλά και σε ζητήματα, που άπτονται του ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος και έχει δημοσιεύσει στην ελληνική, αγγλική και ολλανδική γλώσσα. Είναι επίσης μέλος επιστημονικών οργανώσεων και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ερευνητικού Δικτύου Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κοινωνιολόγων (ESA).

Γεννήθηκα στην Κρήτη και την κουβαλάω μέσα μου, παρότι μεγάλωσα και έζησα στην Αθήνα όλα μου τα χρόνια μέχρι τώρα, θύμα της εσωτερικής μετανάστευσης της δεκαετίας '60-'70. Δεν είμαι συγγραφέας. Κι αυτό γιατί το γράψιμο δεν είναι κάτι που με βασανίζει, σαν εσωτερική επιτακτική ανάγκη, που πρέπει ντε και καλά να εξωτερικευτεί. 
Μου προκύπτει ωστόσο έτσι, χαλαρά, όταν ψάχνω τρόπο να εκφράσω τη δική μου ματιά σε μικρά δρώμενα που συναντάω στον κόσμο μου. Η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκω καλύτερο μέσο από τα πλήκτρα του λάπτοπ μου.
Οι "Λοιποί συγγενείς" αποτελούν μια σταχυολόγηση μικρών διηγημάτων που μου ζήτησαν να γράψω δυο καλοί φίλοι για το διαδικτυακό περιοδικό που εκδίδουν, στο οποίο και πρωτοδημοσιεύτηκαν.

Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος γεννήθηκε στη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου το 1988 και είναι απόφοιτος της σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. Έργα του έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς κι έχουν δημοσιευθεί σε βιβλία, στον τύπο και το διαδίκτυο. Για την ποιητική του συλλογή "Ανεκπλήρωτοι φόβοι" (Πολύτροπον) έλαβε το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013. 
Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα "Η λάσπη" (Μελάνι, 2014).

Η Βίκυ Α. Γεωργοπούλου γεννήθηκε στη Λυγιά Κορινθίας. Σπούδασε δημοσιογραφία και θέατρο. Έχει γράψει ένα θεατρικό έργο, διηγήματα και μυθιστορήματα.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Περικλής Π. Βασιλόπουλος γεννήθηκε το 1944. Είναι ιατρός-χειρουργός, με πολυετή μετεκπαίδευση στις Η.Π.Α. και πολυετή υπηρεσία στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Από το 1986 είναι διευθυντής της Α΄χειρουργικής κλινικής στο νοσοκομείο "Ο Άγιος Σάββας". Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

Η Μάνια Βαρβιτσιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στη Νομική Αθηνών και ασχολήθηκε με τη ζωγραφική πολλά χρόνια.
Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε περιοδικά. Η συλλογή "To μαντείο τόπος έρημος" είναι η πρώτη που εκδίδει.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Γιάγκος Ανδρεάδης γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στην Ελλάδα και ειδικεύτηκε στη θρησκειολογία και τη μυθολογία στη Γαλλία. Διδάσκει δημιουργική γραφή, ιστορία του πολιτισμού και θέατρο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στο παρελθόν έχει διδάξει στη Σχολή του Εθνικού, του οποίου ήταν και πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής, και υπήρξε εκπρόσωπος του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου στην UNESCO. Έχει γράψει μια σειρά από θεατρικά δοκίμια και βιβλία, ανάμεσά τους τα: "Αντιγόνη", "Στα ίχνη του Διόνυσου", "Αντιγόνη 2", "Από τον Αισχύλο στον Μπρεχτ: Όλος ο κόσμος μια σκηνή" (Τόπος 2009) και, μαζί με την Πέπη Ρηγοπούλου, το "Ζητήματα Ιστορίας του Πολιτισμού" (Τόπος 2010). Είναι διευθυντής του Κέντρου Κλασικού Δράματος και Θεάτρου (ΚΕΔΡΑ). Στα πλαίσια της δουλειάς του στη Σχολή του Εθνικού και κυρίως στο ΚΕΔΡΑ έχει μεταφράσει και σκηνοθετήσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αρχαία δράματα, όπως την "Ορέστεια" και τις "Βάκχες". Παράλληλα, διευθύνει θεατρολογικές διατριβές και οργανώνει αντίστοιχα Διεθνή Συνέδρια. Δύο φορές, το 1996 και το 1998, πραγματοποίησε έναν θεατρικό περίπλου της Μεσογείου, μετατρέποντας ένα μεταγωγικό πλοίο σε θέατρο. Έχει επίσης γράψει και ανεβάσει το "Αχ δολοφόνε μου" και το "(Λ)όλα καύτα", μοντέρνες μουσικές διασκευές του "Οιδίποδα Τυράννου" του Σοφοκλή και του "Αγαμέμνονα" του Αισχύλου, καθώς και έργα βασισμένα στη δημιουργία του Ντοστογιέφσκι, του Θερβάντες, του Καβάφη και του Λόρκα. Τελευταία του δουλειά, που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι η διασκευή και σκηνοθεσία των "Ιχνευτών" του Σοφοκλή. 
Εκτός από θεατρικά έργα και δοκίμια, ο Γιάγκος Ανδρεάδης γράφει ποίηση και πεζογραφία. Έχει δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή "Μπαλάντα του αντικαρκινικού Μεταξά", τη συλλογή διηγημάτων "Χαμοζωή και δόξα του Θεόφραστου Σκορδίλη", το μυθιστόρημα "Τσουνάμι" και το "Λαθρέμποροι: Ιστορίες κλεμμένες από άλλους" (Τόπος 2008).

Ο Άρης Αμπατζής γεννήθηκε το 1962 στην Κωνσταντινούπολη. Το 1988 άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Την περίοδο 1988-1989 ήταν ανταποκριτής της τουρκικής εφημερίδας "Gunes" στην Αθήνα. Από το 1991 είναι ανταποκριτής της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" στην Τουρκία και από το 1997 και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Εργάστηκε ως ανταποκριτής σε διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Τη διετία 2002-2003 εξέδωσε δύο ετήσιες ειδικές εκδόσεις υπό τον τίτλο "Ελληνοτουρκικές σχέσεις", με περιεχόμενο τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό (εκδ. Κούριερ). Έχει μεταφράσει από τα τουρκικά στα ελληνικά το βιβλίο αναμνήσεων του Αζίζ Νεσίν "Κρεμάστε τους σαν τα τσαμπιά" -μαζί με τον Σωκράτη Τραγότση- και το έργο του "κλασικού" του τουρκικού εθνικισμού Ζιγιά Γκιοκάλπ "Οι αρχές του Τουρκισμού" (εκδ. Κούριερ).

Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1990 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Στα 18 πέρασε στο τμήμα Πολιτικών επιστημών του ΑΠΘ, στη Θεσσαλονίκη όπου και παραμένει.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

H Anne - Catherine Wagner είναι κοινωνιολόγος, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Παρίσι Ι και ερευνήτρια στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Κοινωνιολογίας. Συγγραφέας των βιβλίων "Οι νέες ελίτ της παγκοσμιοποίησης" (PUF, 1998) και "Προς μια συνδικαλιστική Ευρώπη" (Croquant, 2005).

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Robert J. Sternberg (Ph.D. Stanford University) είναι καθηγητής Ψυχολογίας και Εκπαίδευσης στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Yale των Η.Π.Α. Ο επιβλέπων καθηγητής του κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών του σπουδών ήταν ο Endel Tulving, ενώ κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών, ο Gordon Bower. Ο Sternberg έχει συγγράψει περισσότερα από 800 άρθρα, κεφάλαια βιβλίων και βιβλία. Το μεγαλύτερο μέρος του συγγραφικού του έργου επικεντρώνεται στις έρευνες που έχει πραγματοποιήσει για τις ανωτέρου επιπέδου γνωστικές διαδικασίες. Ο Sternberg είναι, επί του παρόντος, ο εκλεγμένος πρόεδρος (και μέλος) του αμερικανικού ψυχολογικού συνδέσμου Αmerican Psychological Association, ενώ είναι επίσης μέλος της εταιρείας πειραματικών ψυχολόγων Society of Experimental Psychologists, της αμερικανικής ψυχολογικής εταιρείας American Psychological Society, και της αμερικανικής ακαδημίας τεχνών και επιστημών American Academy of Arts and Sciences. Eπίσης, ο Sternberg διευθύνει το ψυχολογικό κέντρο Center for the Psychology of Abilities, Competencies του Πανεπιστημίου Yale.

O Peter Singer είναι καθηγητής της βιοηθικής στο Πανεπιστημιακό Κέντρο για τις Ανθρώπινες Αξίες, Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Έχει δημοσιεύσει αρκετές μελέτες και βιβλία όπως το Practical Ethics και το Animal Liberation.

Ο Heinz Georg Schuster είναι καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου Γερμανίας και έχει συνεργαστεί με το Weizmann Institute of Science στο Rehovot του Ισραήλ και το California Institute of Technology στην Pasadena των Η.Π.Α.
Αγαπημένο θέμα του πανεπιστημιακού και συγγραφέα Η. G. Schuster αποτελεί η απόκτηση γνώσεων μέσα από την κατανόηση χαοτικών και νευρωνικών συστημάτων τα οποία διαθέτουν ικανότητα μάθησης. Σε πλήθος δημοσιεύσεων και βιβλίων περιγράφει πολύ παραστατικά τις πολύπλοκες συναρτήσεις και τις δυνατότητες απεικόνισής τους υπό μορφή μοντέλων.

Ο Κριστιάν Σαλμόν, συγγραφέας και μέλος του Κέντρου Ερευνών για τις Τέχνες και τη Γλώσσα (που ανήκει στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, CNRS), ίδρυσε και συντόνισε από το 1993 ως το 2003 το Διεθνές Συνέδριο 
Συγγραφέων. Έχει γράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων: "Επιτάφιος της μυθοπλασίας" (εκδ. Denoel, 1999), "Να γίνουμε μειοψηφία. Για μια πολιτική της λογοτεχνίας - συνεντεύξεις με τον Γιόζεφ Χάνιμαν" (εκδ. Denoel, 2003) και "Λογοκτονία" (εκδ. Actes Sud, 2007).

Ο Λουΐ Σαλά-Μολένς εργάστηκε υπό την αιγίδα του φιλοσόφου Βλαντιμίρ Ζανκελεβίτς, τον οποίο και διαδέχτηκε ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Είναι καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας και δικαίου στο πανεπιστήμιο της Τουλούζης ΙΙ.

Jean - Jacques Rousseau (1712-1778). Εξ αιτίας της άτυχης παιδικής ζωής του εγκατέλειψε 16 ετών το καλβινιστικό σπίτι του στη Γενεύη και προσεχώρησε στον Καθολικισμό. Δεν είχε ποτέ συγκροτημένη εκπαίδευση, οι γνώσεις του όμως υπερεπαρκούσαν ώστε το 1742 να δουλέψει στο Παρίσι ως ιδιωτικός δάσκαλος σε σπίτια ευγενών. Ο Ρουσώ γνωρίστηκε με τον Diderot, για του οποίου την "Εγκυκλοπαίδεια" έγραψε άρθρα μουσικής θεωρίας. Ζούσε ανύπαντρος με την Therese Levasseur, με την οποία είχε 5 παιδιά που μεγάλωναν σε ορφανοτροφείο. Επειδή καταδικάστηκαν τα γραπτά του από τον επίσκοπο του Παρισιού και κινδύνευε να φυλακιστεί, εγκατέλειψε ο Ρουσώ το Παρίσι και εγκαταστάθηκε για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, από το 1762 στην Ελβετία και κατά τα έτη 1767-1770 στην Αγγλία. 
Στην πολιτική φιλοσοφία του ζητούσε ο Ρουσώ ίδια δικαιώματα για όλους τους πολίτες, με δημοκρατική διακυβέρνηση και κοινωνικό έλεγχο. "Οι άνθρωποι γεννιώνται καλοί από τη φύση τους και διαφθείρονται από την κρατούσα εκκλησία, την κακή παιδεία και τις κρατούσες οικονομικές συνθήκες. Ο μόνος δρόμος για να βελτιωθούν είναι να αφεθούν ελεύθεροι". Το έργο του "Du contrat social" (1762), το οποίο ανήκει στα θεμελιώδη έργα υπέρ της σύγχρονης δημοκρατίας, περιέχει τις αρχές της κοινωνικής θεωρίας του Ρουσώ, στην οποία είναι απαραίτητος ο πολιτικά υπεύθυνος πολίτης. Σε ανάλογο βαθμό επηρέασε τις μετέπειτα εξελίξεις και η εκπαιδευτική θεωρία του. 
Ο Ρουσώ συνέθεσε έργα συμφωνικής μουσικής και έγραψε μυθιστορήματα, τα οποία επηρέασαν τη λογοτεχνία της εποχής του. Θεωρείται ότι προετοίμασε με το φιλοσοφικό του έργο το δρόμο για τη γαλλική επανάσταση.

Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη το 1947. Σπούδασε επιστήμη του Θεάτρου (Θεατρολογία) στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, του οποίου διατελεί αντιπρόεδρος. Παράλληλα δίδασκε έως το 2006 Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών και το 2001 παρασημοφορήθηκε για τις επιστημονικές του επιδόσεις με τον "Αυστριακό Σταυρό Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη". Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 90 βιβλία και 400 μελετήματα για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.

Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε νομικά, φιλολογία και γλωσσολογία στα πανεπιστήμια του Παλέρμο, της Ρώμης και της Βόννης και δίδαξε ως καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1899. Η οικονομική καταστροφή του πατέρα του όμως, το 1903, τον ανάγκασε να αποδυθεί σε σκληρό αγώνα επιβίωσης ο οποίος τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα έγραψε το κυριότερο μυθιστόρημά του, "Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ" (1904), που η απήχησή του τον επέβαλε σαν πεζογράφο. Ακολούθησαν τα έργα "Οι γέροι και οι νέοι" (1909), "Τερτσέτι" (1912), "Η τράπουλα" (1915), κ.ά. Εκείνο όμως που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο ήταν το θεατρικό του έργο, το πρώτο μέρος του οποίου συνέθεσε και πάλι σε μια οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της γυναίκας του. Τα κυριότερα θεατρικά έργα του, με τα οποία αποκρυσταλλώθηκε το ύφος γνωστό ως "πιραντελλισμός", είναι: "Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)", 1917, "Η ηδονή της τιμιότητας", 1917, "Όλα σε καλό", 1920, "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα", 1921, "Να ντύσουμε τους γυμνούς", 1922, "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε", 1930, κ.ά. Το 1934 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη, το 1936.

O Josiah Ober είναι καθηγητής στην έδρα Magie και πρώην πρόεδρος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών του πανεπιστημίου Princeton, όπου επίσης υπηρετεί στο πανεπιστημιακό κέντρο ανθρωπιστικών αξιών. Έχει εκδώσει βιβλία και δημοσιεύσει άρθρα για την ελληνική δημοκρατία, το δίκαιο, τον πόλεμο, την πολιτεία και άλλα θέματα.

Ο Lionel Obadia είναι καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Lyon-II Lumiere και Διευθυντής του Κέντρου Ανθρωπολογικών Σπουδών και Ερευνών (CREA). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων: "Βουδισμός και Δύση" ("Bouddhisme et Occident", L' Harmattan 1999), "H θρησκεία" ("La Religion", Le Cavalier bleu 2004), "Η Μαγγανεία" ("La Sorcellerie", Le Cavalier bleu 2005) και "Ο Βουδισμός στη Δύση" ("Le Bouddhisme en Occident", Le Decouverte 2007).

Ο Τόμας Νέιγκελ, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους αμερικανούς φιλοσόφους, γνωστός για την απαράμιλλη ικανότητά του να συνδυάζει "βαθύτητα, σαφήνεια και λιτή έκφραση", είναι καθηγητής της φιλοσοφίας και του δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Είναι ο συγγραφέας των εξής βιβλίων: "Η άποψη απ' το πουθενά", "Τι σημαίνουν όλ' αυτά", που μεταφράστηκε πρόσφατα στα ελληνικά, "Αμείλικτα ερωτήματα", Ισότητα και μεροληψία", "Η δυνατότητα του αλτρουισμού", Άλλοι νόες: Κριτικά δοκίμια 1969 - 1994" και "Η τελευταία λέξη".

Ο γνωστός Γερμανός ιστορικός Wolfgang J. Mommsen, τρισέγγονος του Theodor Mommsen (συγγραφέας των έργων "Ρωμαϊκή Ιστορία, "Ρωμαϊκό Δίκαιο)", γεννήθηκε στο Marburg της Γερμανίας το 1930. Από το 1967 δίδαξε για πολλά χρόνια Νεότερη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Ντύσσελντορφ και ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά φημισμένα Πανεπιστήμια της Γερμανίας και του εξωτερικού, ιδίως στη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Ερεύνησε και δίδαξε κυρίως Ιστορία του 19ου και 20ού αιώνα, με βασικά γνωστικά πεδία την Ιστορία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, τον Ιμπεριαλισμό της κλασικής περιόδου, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Μεσοπόλεμο και το Γ΄ Ράιχ, καθώς και την Ιστορία της ιστορικής επιστήμης.
Την περίοδο 1977-1985 διετέλεσε διευθυντής του Γερμανικού Ιστορικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο, ενώ από το 1988 έως το 1992 ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιστορικών της Γερμανίας.
Εκτός από την έκδοση των Απάντων του Max Weber, στην οποία ήταν συνεκδότης, στο τεράστιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται πολλές πραγματείες, που θεωρούνται πλέον κλασικές.
O Wolfgang J. Mommsen απεβίωσε τον Αύγουστο του 2004 στη λουτρόπολη Bansin του Mecklenburg.

Ο Georges Minois (γεν. 1945) είναι υφηγητής και διδάκτορας ιστορίας, μέλος του Διεθνούς Κέντρου Ερευνών και Διεπιστημονικών Μελετών (CIRET). Ιστορικός εξειδικευμένος στη μελέτη της θρησκευτικής νοοτροπίας, έχει δημοσιεύσει πολυάριθμες εργασίες στον τομέα αυτό.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ υπήρξε μία από τις πλέον αγνές, συνεπείς και ανεξάρτητες μορφές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1871 στο Ζάμοστς της ρωσοκρατούμενης Πολωνίας και ήταν το μικρότερο από πέντε παιδιά εβραίων μικροαστών γονέων προοδευτικής νοοτροπίας και κοσμοπολίτικων αντιλήψεων. Οταν η Ρόζα ήταν πέντε ετών η ζωή της κινδύνεψε από βαριά αρρώστια η οποία της άφησε ισόβια αναπηρία στο ένα της πόδι. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ανέπτυξε παράνομη πολιτική δράση από τα γυμνασιακά της χρόνια στη Βαρσοβία. Στα 18 της χρόνια, το 1889, αφενός για να αποφύγει τη σύλληψη, όπως έκαναν και πολλοί συμπατριώτες της εκείνη την εποχή, και αφετέρου για να συνεχίσει τις σπουδές της, η Ρόζα μετανάστευσε στην Ελβετία όπου σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία. 
Κατά τα φοιτητικά της χρόνια στη Ζυρίχη η Λούξεμπουργκ γνώρισε πολλούς εξέχοντες ρώσους σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Πλεχάνοφ, ο Αξελροντ και άλλοι. Από εκείνη την περίοδο χρονολογείται και ο δεσμός της με τον ομοϊδεάτη της Λέο Γιόγκιχες, ο οποίος υπήρξε ισόβιος φίλος της και για μια εποχή εραστής της. Το 1898 η Λούξεμπουργκ πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Γκούσταφ Λύμπεκ, για να αποκτήσει τη γερμανική υπηκοότητα, και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο με τον σκοπό να εργαστεί στις τάξεις του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ισχυρότερου της Δευτέρας Διεθνούς. 
Ήδη τότε η Λούξεμπουργκ είχε εκφράσει οξύτατες θεωρητικές διαφωνίες τόσο με το πολωνικό όσο με το ρωσικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το κυριότερο σημείο της αντίθεσής της αφορούσε το ζήτημα της πολωνικής αυτοδιάθεσης την οποία πρέσβευαν και τα δύο αυτά κόμματα. Η Λούξεμπουργκ πίστευε ότι η αυτοδιάθεση στην ουσία εξασθένιζε το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα και άλλο δεν έκανε παρά να ενισχύει την κυριαρχία της αστικής τάξης στα κράτη που αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Για τη Λούξεμπουργκ η μεγάλη δύναμη του σοσιαλιστικού κινήματος ήταν ο διεθνιστικός χαρακτήρας του. 
Άλλος στόχος της διαφωνίας της Λούξεμπουργκ υπήρξε ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Εντουαρντ Μπερνστάιν, ο πατέρας του ρεβιζιονισμού, ο οποίος υποστήριζε ότι η μαρξιστική θεωρία είχε ανάγκη από ριζική αναθεώρηση, κυρίως ως προς το θέμα της αναγκαιότητας της επανάστασης. Ο Μπερνστάιν διατύπωσε την άποψη ότι, κυρίως στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, η επανάσταση ως μέσον για την κοινωνική μεταβολή είχε καταστεί πλέον περιττή και ότι οι σοσιαλιστές όφειλαν να επιδιώξουν την πραγματοποίηση των σκοπών τους από τον δρόμο της κοινοβουλευτικής και της συνδικαλιστικής δράσης. Με το έργο της "Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση;" (1900) η Λούξεμπουργκ αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτές τις απόψεις εμμένοντας αταλάντευτα στην ανάγκη της επανάστασης ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή. 
Συνεχίζοντας την έντονη πολιτική δράση της με πολλές δημοσιεύσεις, ομιλίες και συγκρότηση διαδηλώσεων και σε διαρκή σύγκρουση με τις αρχές η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολεμούσε πάντοτε σε δύο μέτωπα: στο ένα αντιμετώπιζε τον αιώνιο πολιτικό και ταξικό εχθρό, την αστική τάξη, και στο άλλο τους ομοϊδεάτες της σοσιαλιστές. Επικριτική ήταν η στάση της και απέναντι στον Λένιν σε πολλά σημεία της θεωρίας και της πρακτικής του. Η σχετική κριτική της συνοψίζεται θαυμάσια στα λόγια που απηύθυνε στον Λένιν επισημαίνοντάς του ότι δεν είχε επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως διατεινόταν, αλλά δικτατορία επί του προλεταριάτου. 
Στα χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Λούξεμπουργκ πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή. Διαφωνώντας με το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που υποστήριζε τη γερμανική πολεμική προσπάθεια, η Λούξεμπουργκ ίδρυσε μαζί με τον Καρλ Λίμπκνεχτ την Ενωση Σπάρτακος η οποία είχε ως σκοπό τον τερματισμό του πολέμου και αργότερα μετεξελίχθηκε στο γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα. 
Το 1919 στο Βερολίνο μέλη παραστρατιωτικής οργάνωσης υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δολοφόνησαν άγρια τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ και πέταξαν τα πτώματά τους σε ένα κανάλι. 
Όσο ζούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αν και αγωνίστηκε με πείσμα, δεν κατόρθωσε να δώσει σάρκα και οστά στις απόψεις της για τον σοσιαλισμό. Μετά τον θάνατό της, όσο και αν ο σεβασμός για το πρόσωπό της δεν έσβησε ποτέ ανάμεσα στους μαρξιστές, τα πιστεύω της πολεμήθηκαν σφοδρά από το σοβιετικό κατεστημένο. Τα τελευταία χρόνια όμως, και ιδίως μετά τη φιλελευθεροποίηση της τότε ΕΣΣΔ και την τελική κατάρρευσή της, το ενδιαφέρον για τις θεωρίες της Λούξεμπουργκ αναζωπυρώθηκε και η "κόκκινη Ρόζα", όπως την έλεγαν, θεωρείται πλέον η ιδεολογική ιδρύτρια του "σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο". 

Ο David Luscombe, μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι Καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ (Sheffield) με πλούσιο συγγραφικό έργο για την Ιστορία της μεσαιωνικής σκέψης.

Ο Γκυόρκυ Λούκατς (Gyorgy Lukacs, 1885-1971) προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια εβραϊκής καταγωγής την εποχή της Αυστρουγγαρίας. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από πατέρα τραπεζίτη. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Βουδαπέστης και του Βερολίνου και το 1906 ανακηρύχθηκε διδάκτορας φιλοσοφίας. Το 1914 προσχώρησε στο ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα. Από το 1945 χρημάτισε καθηγητής αισθητικής στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Υπέρμαχος της αποσταλινικοποίησης, το 1956 χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Νάγκι, μετά την πτώση της οποίας αυτοεξορίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στα βασικότερα έργα του συγκαταλέγονται: "Η ψυχή και οι μορφές" (1911), "Το ιστορικό μυθιστόρημα" (1936), "Ο Γκαίτε και η εποχή του" (1946), "Ο νεαρός Χέγκελ και το πρόβλημα της καπιταλιστικής κοινωνίας" (1948), "Η καταστροφή του Λόγου" (1954), "Σολζενίτσιν" (1964).

O Thomas W. Laqueur είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Berkeley στην Καλιφόρνια. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στην πολιτισμική ιστορία του νεότερου κόσμου, στην ιστορία του φύλου και στην ιστορία της σεξουαλικότητας. Η πλούσια εργογραφία του περιλαμβάνει τα βιβλία "Κατασκευάζοντας το φύλο: σώμα και κοινωνικό φύλο από τους αρχαίους Έλληνες έως τον Φρόυντ", καθώς και "Religion and Respectability: Sunday Schools and Working Class Culture, 1780-1851".

Ο Pierre Kopp είναι καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Paris-I (Πάνθεον-Σορβόνη).

Η Barbara Jelavich (1923-1995), ήταν αμερικανίδα, πολωνικής καταγωγής, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει πολλές μελέτες για ιδιαίτερα ζητήματα της βαλκανικής ιστορίας και τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων σε αυτήν.

O Terence Irwin είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Cornell. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία: "Plato's moral theory", "Plato's Gorgias", "Aristotle's first principles" και "Plato's ethics".

Ο Gerald Huther είναι καθηγητής νευροβιολογίας στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου του Γκέτιγκεν.

Ο David Howarth είναι Λέκτορας Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Έσσεξ. Είναι συγγραφέας πολλών άρθρων και κεφαλαίων σχετικά με την έννοια του λόγου και την μετα-μαρξιστική πολιτική θεωρία και επιμελητής των βιβλίων "South Africa in Transition: New Theoretical Perspectives" (1998), και "Discourse Theory and Political Analysis" (2000).

Ο Declan Hill ερευνητής, δημοσιογράφος, με διδακτορικό τίτλο από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ειδικεύεται στο οργανωμένο έγκλημα και σε διεθνή θέματα. Πρόσφατα έχει γυρίσει, ντοκιμαντέρ σχετικά με τη δολοφονία του επικεφαλής της καναδικής μαφίας, τις αιματηρές διενέξεις στο Κοσσυφοπέδιο και την εθνοκάθαρση στο Ιράκ. Βραβεύτηκε για τα ντοκιμαντέρ του σχετικά με τα εγκλήματα τιμής στην Τουρκία και τις δολοφονίες δημοσιογράφων στις Φιλιππίνες. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων με το ραδιοφωνικό και το τηλεοπτικό δίκτυο CBS, το ΒΒC World Service και το ΒΒC Radio 4.

O David Held κατέχει την έδρα Graham Wallas των Πολιτικών Επιστημών στο Τμήμα Κυβερνητικών Μελετών του London School of Economics. Το έργο του επικεντρώνεται στη μελέτη του δημοκρατικού πολιτεύματος και του εκδημοκρατισμού, καθώς και στα θέματα παγκοσμιοποίησης. Στα γνωστότερα βιβλία του περιλαμβάνονται: "Introduction to Critical Theory -Horkheimer to Habermas", 1989, "Political Theory and the Modern State", 1989, "Democracy and the Global Order", 1995 και "Models of Democracy" [3rd edition], 2006. Έχει επίσης λάβει μέρος στην έκδοση συλλογικών τόμων όπως: "Habermas: Critical Debates", 1982, "Classes, Power and Conflict", 1982, "Social Theory of Modern Societies", 1989, "Political Theory Today", 1991, "Prospects for Democracy", 1993, "Cosmopolitan Democracy", 1995, κ.ά.

Η Alexis Hall είναι υπεύθυνη τύπου ΜΜΕ και τέως δημοσιογράφος στο ραδίοφωνο. Ζει στη Γλασκόβη με τον σύντροφό της. Το "Στο κόκκινο" είναι το πρώτο της βιβλίο.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

O Jack Goody είναι επίτιμος καθηγητής κοινωνικής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Έχοντας πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα σε πολλές περιοχές, κυρίως όμως στη Δ. Αφρική, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της βρετανικής σχολής στη μεταπολεμική περίοδο. Από τα πολλά έργα του (που αποτελούν, όπως δηλώνει ο ίδιος, "μελέτες πάνω στη γραφογνωσία, την οικογένεια, την κουλτούρα και το κράτος") αναφέρουμε τα: "Death, property and the ancestors" (1962), "The domestication of the savage mind" (1977), "Cooking, cuisine and class" (1982). "The development of family and marriage in Europe"(1983), "The culture of flowers" (1993). "The east in the west" (1996).

Ο Anthony Giddens θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κοινωνιολόγους και θεωρητικούς της Σοσιαλδημοκρατίας. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ άλλων των πολιτικών δοκιμίων "Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς" και "Ο Τρίτος Δρόμος". Ως θεωρητικός του λεγόμενου "Τρίτου Δρόμου", ο Giddens έχει επεξεργαστεί μια σφαιρική πρόταση για την ανανέωση της σοσιαλδημοκρατικής στρατηγικής.

Ο Charles Fourier (1772-1837) υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του ουτοπικού σοσιαλισμού. Μοναδικό παιδί ενός εμπόρου υφασμάτων, εργάστηκε ως υπάλληλος, λογιστής και αλληλογράφος του οίκου Κέρτις και Λαμπ. Η ζωή του ήταν, στην κυριολεξία, μοιρασμένη ανάμεσα στη ρουτίνα του καθημερινού βιοπορισμού και τον τολμηρό και δημιουργικό κοινωνικό οραματισμό. Η σκέψη και το έργο του επηρέασαν αποφασιστικά την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής θεωρίας. Ο Φουριέ πρότεινε τη συνολική αναμόρφωση του κοινωνικού και προσωπικού βίου, από το χώρο των οικονομικών σχέσεων έως αυτόν της ερωτικής ζωής. "Ο νέος ερωτικός κόσμος" που βρέθηκε στα παραμελημένα χειρόγραφά του, πρωτοδημοσιεύτηκε το 1967, σε επιμέλεια της Simone Debout - Oleszkiewicz.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο γάλλος ιστορικός Marc Ferro γεννήθηκε στο Παρίσι το 1924. Είναι διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales και συνδιευθυντής του έγκυρου περιοδικού "Annales". Συγγραφέας πολλών μελετών για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικός στη σοβιετική επανάσταση, δημοσίευσε πολλά βιβλία σχετικά με τη ρωσική κοινωνία, της οποίας είναι καλός γνώστης. Ασχολείται επίσης με τους τρόπους αφήγησης της ιστορίας στις νεότερες γενιές. Από το 1989 είναι παρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή "Παράλληλη ιστορία" (Histoire Parallell) σε κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης και συνεργάτης του τηλεοπτικού σταθμού "Histoire".

Η Michele Ferrand είναι Κοινωνιολόγος, Διευθύντρια ερευνών στο εργαστήριο Αστικών Κοινωνιών και Κουλτούρας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS) και συνεργάτης του τμήματος Δημοσιογραφίας του INED για το φύλο και τις κοινωνίες. Έχει εξειδικευτεί στη μελέτη των έμφυλων ανισοτήτων, της οικογένειας, της εργασίας και του σχολείου.

Ο Kerry Emanuel είναι καθηγητής ατμοσφαιρικής επιστήμης στο Τμήμα Επιστημών της Γης, Ατμοσφαιρικών και Πλανητικών Επιστημών στο MIT. Είναι ο συγγραφέας του Θεϊκός Άνεμος: Η Ιστορία και η Επιστήμη των Τυφώνων (Divine Wind: The History and Science of Hurricanes).

Ο Terry Eagleton, ο επιφανέστερος, ίσως, σήμερα βρετανός κριτικός της λογοτεχνίας και της κουλτούρας, γεννήθηκε το 1943 στο Σάλφορντ της Αγγλίας. Σπούδασε λογοτεχνία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ (M.A., Ph.D.), με πεδίο έρευνας τον 19ο και τον 20ο αιώνα, κοντά στον εκπρόσωπο της αριστερής λογοτεχνικής κριτικής του περιοδικού "New Left Review", Raymond Williams. Δίδαξε ως καθηγητής μεταξύ 1992-2001, στην Οξφόρδη (Thomas Wharton Professor of English Literature), και μεταξύ 2001-2008 στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ (John Edward Taylor Professor of English Literature). Το 2008 διορίστηκε πρόεδρος (Chair in English Literature) στο Τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας και Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου του Λάνκαστερ. Έχει γράψει περσσότερα από 40 βιβλία. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του περιλαμβάνουν τα: "After Theory", 2003, "The English Novel: An Introduction", 2004, "Holy Terror", 2005, "How to Read a Poem", 2007, "The Meaning of Life", 2007 και "Trouble with Strangers: A Study of Ethics", 2008, στα οποία εξετάζει, για πρώτη φορά, ζητήματα που σχετίζονται με την ηθική και τη θρησκεία.

Η Μαίρη Ντάγκλας (1921 - 2007) υπήρξε εξέχουσα φυσιογνωμία της βρετανικής κοινωνικής και συμβολικής ανθρωπολογίας κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Συνέβαλε στην καθιέρωση του πεδίου ως διδακτικού αντικειμένου στο University College London (UCL), στο οποίο δίδαξε. Με το έργο-ορόσημό της "Καθαρότητα και κίνδυνος: μια ανάλυση των εννοιών της μιαρότητας και των ταμπού" (1966), ασχολήθηκε με το ζήτημα της "ιερής μόλυνσης" και τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες αυτο-ορίζονται μέσα από ιεροτελεστίες "καθαρότητας". Τον Ιανουάριο του 2007 έλαβε τον τιμητικό τίτλο Dame Commander of the British Empire (DBE), αντίστοιχο του Ιππότη (ή Σερ) για τους άνδρες. Πέθανε τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, σε ηλικία 86 ετών.

Ο Jean - Hugues Dechaux είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Lyon -II Lumiere και μέλος του MoDyS (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας και Lyon-II). Μελετής των αλλαγών που επιτελούνται στην οικογένεια και το σύστημα συγγενικών σχέσεων στη Γαλλία, έχει γράψει πολλά άρθρα και δύο βιβλία: "Η ανάμνηση των νεκρών", δοκίμιο σχετικά με το γενεαλογικό δεσμό (εκδ. PUF 1997) και "Οι οικογένειες και ο θάνατος" (συλλογικό, εκδ. L' Esprit du temps 1998).

Ο Joseph de Maistre (1753-1821) είναι ο οξυδερκής διανοούμενος της παλινορθωτικής πολιτικής θεολογίας. Είναι η πηγή στην οποία επιστρέφει συνεχώς η συντηρητική σκέψη για να διαμορφώσει τον βαθύτερο οντολογικό κώδικα των εξουσιαστικών ελίτ. Η "Αιματηρή θυσία" αποτελεί την κομβική έννοια της θεωρίας του, κρατώντας σε συνοχή όλα τα επίπεδα της φυσικής και κοινωνικής τάξης, από την εξέλιξη της βιόσφαιρας μέχρι την ταξική σύγκρουση. Η παρουσίαση της σκέψης του γίνεται με τρόπο κριτικό, καθώς η αναμέτρηση με την επικαιρότητά της, είναι η αναμέτρηση του πνεύματος του σύγχρονου διαφωτισμού με το πνεύμα της σύγχρονης παλινόρθωσης.

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Douglas J. Davies είναι καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας, Durham University. Στα βιβλία του συγγραφέα περιλαμβάνονται: "Introduction to Mormonism" (2003), "Anthropology and Theology" (2002), "Death, Ritual and Belief", Second Edition (2002), "The Mormon Culture of Salvation" (2000), "Themes and Issues in Christianity" (1998) και "Reusing Old Graves" (1995).

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Η Stephanie Coontz διδάσκει ιστορία και οικογενειακές σπουδές στο Evergreen State College, στην Ολυμπία της Ουάσινγκτον. Είναι συγγραφέας του πολυβραβευμένου βιβλίου "The Way we Never Were: American Families and the Nostalgia Trap", και αρθρογραφεί σχετικά με το θεσμό του γάμου και της οικογένειας στον αμερικανικό τύπο - "The New York Times", "The Wall Street Journal", "The Washington Post", "Harper's", "Chicago Tribune", "Vogue", "Journal of Marriage and Family" και "Family Therapy Magazine". Έργα της έχουν μεταφραστεί στα ιαπωνικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά.

Ο Jonathan Cole είναι γιατρός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και ειδικός νευροφυσιολόγος στο Pool Hospital.

Ο Νόαμ Τσόμσκυ γεννήθηκε το 1928 στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Είναι παγκοσμίως γνωστός ως πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής γλωσσολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου άρχισε να διδάσκει το 1955. Έχει γράψει και διδάξει γλωσσολογία, φιλοσοφία και πολιτική. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία: "Εξουσίες και προοπτικές", "Νέα και παλιά παγκόσμια τάξη", "Αποτρέποντας τη δημοκρατία", "Κατασκευάζοντας τη συναίνεση" (με τον Ε.Σ. Χέρμαν), "Έτος 501: η κατάκτηση συνεχίζεται", "Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους", "Ο νέος στρατιωτικός ανθρωπισμός", "Νέοι ορίζοντες στη μελέτη της γλώσσας και της νόησης", "Τρομοκρατικά κράτη" και "Μια νέα γενιά χαράζει τα όρια". Παραμένει από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της "αριστερής" αμερικανικής σκέψης. Οι προσπάθειές του για τη διεύρυνση της δημοκρατίας και για μια μη βίαιη υπερδύναμη, έχουν τιμηθεί σε όλο τον κόσμο από κινήματα ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η Patrizia Castelli διδάσκει εικονογραφία και εικονολογία στο Πανεπιστήμιο της Φερράρα. Ασχολείται με την Πολιτική Ιστορία και την Ιστορία των Εικόνων, στη περίοδο του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Έχει επίσης κάνει ειδικές έρευνες για την έννοια της "φυσιογνωμίας" στην περίοδο μεταξύ Μεσαίωνα και Αναγέννησης στο Institute for Advanced Studies του Πρίνστον.

Ο Thomas A. Breslin είναι αντιπρόεδρος στο τμήμα έρευνας και αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου της Φλώριντα. 'Εχουν εκδοθεί βιβλία και πολυάριθμα άρθρα του σε επιστημονικά περιοδικά.

Pierre Bourdieu (1930-2002): Σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι. Το 1964 γίνεται Διευθυντής Ερευνών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, όπου το 1968 ιδρύει το Centre de Sociologie Europeenne. Την ίδια χρονιά γίνεται διευθυντής της σειράς Le Sens Commun των εκδόσεων Minuit, ενώ το 1975 ιδρύει και διευθύνει το περιοδικό Actes de la recherche en sciences sociales. Από το 1981 κατείχε την έδρα της Kοινωνιολογίας στο College de France. Το 1989 ιδρύει και διευθύνει την ευρωπαϊκή επιθεώρηση βιβλίου "Liber", το 1997 τη σειρά "Liber" στις εκδόσεις Seuil και το 1996 τον εκδοτικό οίκο Raisons d’Agir. Τα σαράντα και πλέον χρόνια διεθνούς επιστημονικής παρουσίας παρήγαγαν ένα τεράστιο επιστημονικό έργο εμπειρικής και θεωρητικής έρευνας το οποίο, μεταφραζόμενο στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενέπνευσε ένα σημαντικό αριθμό ερευνών σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους. Ο πιο πολυμεταφρασμένος επιστήμονας του τέλους του εικοστού αιώνα, στοχαστής με παγκόσμια αναγνώριση και έργο που σημαδεύει τη συζήτηση των ιδεών στον αιώνα μας, ο Bourdieu είναι ταυτόχρονα και ο μαχητικός διανοούμενος που στρατεύεται στις πιο σημαντικές υποθέσεις του καιρού μας. Τα βιβλία του, όπως -μεταξύ πολλών άλλων- "Les heritiers" (Minuit 1964), "L’ amour de l’art" (Minuit 1966), "Le metier de sociologue" (Mouton-Bordas 1968), "La reproduction" (σε συνεργασία με τον J.-C. Passeron, Minuit 1970), "La distinction" (Minuit 1979), "Le sens pratique" (Minuit 1980), "Ce que parler veut dire" (Fayard 1982), "Homo academicus" (Minuit 1984), "L’ontologie politique de Martin Heidegger" (Minuit 1988), "La noblesse d’Etat" (Minuit 1989), "Les regles de l’art" (Seuil 1992), "La misere du monde" (Seuil 1993), "Raisons pratiques" (Seuil 1994), "Meditations pascaliennes" (Seuil 1997), "La domination masculine" (Seuil 1998), "Les structures sociales de l’economie" (Seuil 2000), αποτελούν θεμελιώδη έργα και σημεία αναφοράς στην ιστορία της κοινωνιολογικής σκέψης. 
Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα παρακάτω έργα του: "Μικρόκοσμοι: τρεις μελέτες πεδίου" (Δελφίνι 1992), "Οι κληρονόμοι: οι φοιτητές και η κουλτούρα τους" (σε συνεργασία με τον J.-C. Passeron, Καρδαμίτσα 1993), "Κείμενα κοινωνιολογίας" (1η έκδ. Δελφίνι 1994, 2η έκδ. Στάχυ 1999), "Η ανδρική κυριαρχία" (1η έκδ. Δελφίνι 1996, 2η έκδ. Στάχυ 1999, 3η έκδ., σε νέα μτφρ., Πατάκη 2007), "Για την τηλεόραση" (Πατάκη 1998), "Αντεπίθεση πυρών I" (Πατάκη 1998), "Για ένα Πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου" (σε συνεργασία με τους C. Charle, B. Lacroix κ.ά., Πατάκη 1999), "Γλώσσα και συμβολική εξουσία" (Καρδαμίτσα 1999), "Νόστιμον ήμαρ" (Καρδαμίτσα 1999), "Πρακτικοί λόγοι" (Πλέθρον 2000), "Για ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα. Αντεπίθεση πυρών ΙΙ" (Πατάκη 2001), "Μάθημα πάνω στο μάθημα: κοινωνιολογία και αυτο-κοινωνιοανάλυση" (Καρδαμίτσα 2001), "Η διάκριση" (Πατάκη 2002), "Για την εκπαίδευση του μέλλοντος" (Νήσος 2004, "Για την επιστήμη και τις κοινωνικές χρήσεις της" (Πολύτροπον 2005), "Οι κανόνες της τέχνης" (Πατάκη 2006), "Η αίσθηση της πρακτικής" (Αλεξάνδρεια 2006), "Επιστήμη της επιστήμης και αναστοχασμός" (Πατάκη 2007), "Σχεδίασμα για μια αυτοανάλυση" (Πατάκη 2007). 

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

What's this item about? What makes it interesting? Write a catchy description to grab your audience's attention...

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν γεννήθηκε στο Πόζναν της Πολωνίας το 1925. Σε ηλικία 18 ετών κατετάγη στον Ελεύθερο Πολωνικό Στρατό και πολέμησε ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Παρέμεινε στο στρατό και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά τελικά αποστρατεύτηκε εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης. Ο Μπάουμαν ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στις κοινωνικές επιστήμες και το 1954 έγινε λέκτορας στη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Ζει από το 1968 στην Αγγλία. Από το 1972 μέχρι το 1990 διετέλεσε καθηγητής και πρόεδρος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Λιντς. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια του Λιντς και της Βαρσοβίας. Η σκέψη του Μπάουμαν έχει δεχτεί επιρροές από σημαντικούς διανοούμενους του 19ου αιώνα, όπως τον Καρλ Μαρξ και τον Μαξ Βέμπερ, αλλά και του 20ού αιώνα, όπως τον Τεοντόρ Αντόρνο, τον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Εμανουέλ Λεβινάς. Ο Μπάουμαν πιστεύει ότι η κοινωνιολογία είναι υπόθεση ηθική: "Το να σκεφτόμαστε κοινωνιολογικά σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω μας, κατανοούμε τις ελπίδες τους και τις επιθυμίες τους, τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους". Έχει τιμηθεί με τα βραβεία European Amalfi Prize for Sociology & Social Sciences (1990) και Adorno (1998).

Ένας από τους θεμελιωτές του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, γεννήθηκε το 1799 στην πόλη Τουρ της Γαλλίας. Σπουδάζει νομικά, ύστερα από παρότρυνση της οικογένειάς του, και φιλοσοφία. Το 1819, αρνείται να ακολουθήσει το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, για να αφιερωθεί στη συγγραφή φιλοσοφικών δοκιμίων, μυθιστορημάτων και τραγωδιών. Σε όλα του πληθωρικός, τον χαρακτήριζε η ακατάβλητη εργατικότητα, το ακατάβλητο σθένος, όλα καθ' υπερβολή: το ίδιο ισχύει για την ερωτική ζωή του, τις καταχρήσεις, τις σπατάλες και τη μεγαλομανία του. Ζει πνιγμένος στα χρέη και δουλεύει όλο και περισσότερο και καταπιάνεται με όλο και περισσότερα για ν' απαλλαγεί απ' αυτά. Το 1822 γίνεται εραστής της κατά 20 χρόνια μεγαλύτερής του κυρία Ντε Μπερνύ. Εκείνη πρωτοδιαβάζει και καθαρογράφει τα έργα του. Θα πληρώσει κάθε εμπορικό του ναυάγιο: τυπογραφείο, βιβλιοπωλείο, έκδοση εφημερίδας, φυτείες ανανά, μετοχές σε σιδηροδρόμους. Συνάπτει παράλληλες ερωτικές σχέσεις, και το 1832 λαμβάνει το πρώτο γράμμα της "ξένης", της Εβελίνα Χάνσκα, κι αρχίζει φλογερή αλληλογραφία. Θα παντρευτούν το 1850, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια προσπάθειας, γράφοντας μυθιστορήματα της σειράς, για τις δημοφιλείς τότε επιφυλλίδες, χωρίς να υπογράφει καν, ωσότου αγγίξει την επιτυχία. Το 1833 συλλαμβάνει την ιδέα για το γιγαντιαίο εγχείρημά του την "Ανθρώπινη κωμωδία", όπου, ο Μπαλζάκ μιλάει για την "τεράστια έκταση ενός σχεδίου που αγκαλιάζει ταυτόχρονα την ιστορία και την κριτική της κοινωνίας, την ανάλυση των δεινών της και τη διερεύνηση των αρχών της", και συμπεριλαμβάνει μεγάλο μέρος του έργου, μεταξύ άλλων: "Η εξαδέλφη Μπέτυ", "Μπαρμπα-Γκοριό", "Ευγενία Γκραντέ", "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ", "Ο εξάδελφος Πονς". Πεθαίνει το 1850 στο Παρίσι σε ηλικία μόλις 51 ετών.

Ο Marc Auge , ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Ανώτατης Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ανθρωπολόγους.
Μετά την ενασχόλησή τους με τις αφρικανικές αντιλήψεις περί προφητειών (Τόνγκο, Ακτή του Ελεφαντοστού) και τις θεωρητικές του αναλύσεις, στρέφεται στην ανθρωπολογική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας και στοχάζεται το πεπρωμένο του σύγχρονου κόσμου. Στα σημαντικά έργα του συγκαταλέγονται τα βιβλία: "La traversee di Luxembourg", (Hachette, 1985), "Un ethnologue dans le metro", (Hachette, 1986).

Ο Gilbert Achcar, γεννήθηκε το 1951 και έζησε στο Λίβανο μέχρι το 1983, οπότε έφυγε για τη Γαλλία. Διδάσκει Πολιτική και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων για την σύγχρονη πολιτική ενώ είναι τακτικός συνεργάτης της Le Monde Diplomatique.

Ο Μάθιου Άρνολντ (1822-1888), ένας από τους κορυφαίους Άγγλους ποιητές και κριτικούς του 19ου αιώνα, γεννήθηκε στο Λέιλαμ της Αγγλίας το 1822. Ήταν το μεγαλύτερο από τα εννέα παιδιά του Δρος Τόμας Άρνολντ, περίφημου παιδαγωγού. Σπούδασε στην Οξφόρδη και το 1851 έγινε επιθεωρητής δημόσιων σχολείων, λειτούργημα το οποίο άσκησε επί τρεις δεκαετίες. Καθιερώθηκε από νωρίς ως ποιητής και κριτικός, με απο-κορύφωμα την εκλογή του ως καθηγητή της Ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για δύο συναπτές πενταετείς θητείες (1857-1867). Πέθανε στο Λίβερπουλ το 1888. Στο ποιητικό του έργο περιλαμβάνονται οι συλλογές "The Strayed Reveller, and other Poems" (1849), "Empedocles on Etna, and other Poems" (1852), "New Poems" (1867), ενώ, εκτός από το "Κουλτούρα και αναρχία", κλασικά θεωρούνται τα δοκίμια του "The Function of the Criticism at the Present Time" (1888), "Friendship 's Garland" (1871), "Literature and Dogma" (1873) κ.ά.

Ο Henry Ansgar Kelly είναι Επίτιμος Καθηγητής στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες (UCLA). Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται τα βιβλία: "The Devil, Demonology adn Witchcraft" (1968, 1974, 2004) και "The Devil at Baptism" (1985, 2004). Είναι πρώην διευθυντής του Κέντρου Μεσαιωνικών και Αναγεννησιακών Σπουδών του UCLA, ενώ διατηρεί τη θέση του διευθυντή του περιοδικού του κέντρου, Viator.

Η Στέλλα Καραμπακάκη γεννήθηκε στις 22 του Απρίλη, στα όρια του χειμώνα και της άνοιξης, και είναι Ταύρος, συνήθως σε υαλοπωλείο. Είναι απόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει τελειώσει το Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Παλλήνης και έχει παρακολουθήσει για πολλά χρόνια μαθήματα μουσικής στο "Ωδείο Φίλιππος Νάκας". Γνωρίζει αγγλικά, ρωσικά και βουλγαρικά. Ασχολείται με τη συγγραφή, τη ζωγραφική, και τη στιχουργική. Το πρώτο βιβλίο της "Οι άντρες είναι σαν τα παπούτσια", κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2009, από τις εκδόσεις Πολύτροπον. Τον Νοέμβρη του 2010 οι εκδόσεις Περίπλους προχωρούν σε μια avant-garde έκδοση, το "Ένα ξωτικό στον κήπο της ουτοπίας", όπου η Στέλλα γράφει την ποίηση και ο πατέρας της την πρόζα, σε ένα παιχνίδι δυο γενεών για την αναζήτηση της Ουτοπίας. Το καλοκαίρι του 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πολύτροπον το βιβλίο της με τίτλο "Σαν τον Αλήτη με τη Λαίδη", το οποίο εξαντλήθηκε και τώρα κυκλοφορεί σε 2η έκδοση. Ακολούθησε, το καλοκαίρι του 2013, η έκδοση του νέου της βιβλίου, και πάλι από τις εκδόσεις Πολύτροπον, με τίτλο "Ένα μπακούρι στην Αθήνα".
Στα βιβλία της σατιρίζει τις σχέσεις των δυο φύλων, με πηγαίο χιούμορ και ένα ιδιαίτερα καυστικό λεξιλόγιο.
Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από τον Θάνο Λυμπερόπουλο.

Ο Σταύρος Μαλιχούδης γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1992 και σπούδασε στην Πάντειο. Έχει δημοσιεύσει κείμενα σε μεγαλύερα και μικρότερα μέσα και συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις.

Η Celia Blue Johnson αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης με master στην Αγγλική και Αμερικανική Λογοτεχνία και εργάστηκε ως επιμελήτρια στην Grand Central Publishing. Είναι συνιδρυτής του Slice Literary, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού με έδρα το Μπρούκλιν για τον οποίο έχουν γράψει το Time Out in New York, το New Yorker και οι New York Times. Η Celia έχει επίσης επιμεληθεί δύο ποιητικές ανθολογίες, "100 Σπουδαία Ποιήματα για Κορίτσια" (100 Great Poems for Girls) και "100 Ποιήματα που σου Ανεβάζουν τη Διάθεση" (100 Poems to Lift Your Spirits). Μεγάλωσε τρέχοντας ξυπόλητη στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία, αλλά τώρα φοράει τα παπούτσια της στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, όπου ζει με τον σύζυγό της και την κόρη της.

Ο Βαγγέλης Γαροφάλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Έχει κυκλοφορήσει τη συλλογή διηγημάτων "Πρωινά ξυπνήματα" από τις Εκδόσεις Πολύτροπον, το 2008, και το μυθιστόρημά "Η βασίλισσα του βυθού" από τις Εκδόσεις Νόβολι, το 2009. 
Το "Αγριάλιτι" είναι το τρίτο του βιβλίο.